Het ontstaan van pvc

Pvc is niet zoals veel mensen denken ontstaan uit olie producten, maar uit EthyleenChloride (C₂H₃Cl), wordt ook wel ChloorEtheen of Vinylchloride genoemd en het vormt de basis van pvc. 

In 1838 experimenteerde Henri Victor Regnault met een hoeveelheid ChloorEthyleen. Een gas  dat kleurloos en moeilijk oplosbaar is in water. Tijdens een van zijn experimenten werd een hoeveelheid vinylchloride blootgesteld aan licht. Hierdoor ontstond een harde broze witte substantie dat later polyvinylchloride (pvc) bleek te zijn. Regnault’s ontdekking bleef echter ongebruikt, doordat er geen toepassing voor gevonden kon worden.

In 1872 herhaalde de Duitse chemicus Eugen Baumann na uitgebreid onderzoek het experiment van Regnault. In een fles met het gas vinylchloride dat vier weken beschut tegen zonlicht op een plank had gestaan was een witte broze vaste stof ontstaan. Ook hier stopte de ontwikkeling en bleef het bij een experiment.

Pas in het begin van de 20e eeuw probeerden zowel de Russische chemicus Ivan Ostromislensky als Fritz Klatte van het Duitse chemiebedrijf Griesheim-Elektron pvc in commerciële producten te gebruiken. Tevergeefs, het materiaal was stijf, maar broos.

In 1926 plastificeerden Waldo Semon en de BF Goodrich Company pvc, door het te mengen met verschillende toevoegingen. Hierdoor was een flexibel en gemakkelijk te verwerken materiaal ontstaan, dat al snel een commercieel succes werd.

Toevoegingen aan pvc

Het proces van de polymerisatie van VinylChloride levert niet-gemodificeerde pvc op, dat dus broos en niet goed verwerkbaar is. Om het te kunnen gebruiken zijn (maar niet noodzakelijkerwijs alle) toevoegingen, zoals: warmtestabilisatoren, UV-stabilisatoren, weekmakers, verwerkingshulpmiddelen, impact-aanpassingen, thermische aanpassingen, vulstoffen, vlamvertragers, biociden, blaasmiddelen en rookonderdrukkers, en eventueel pigmenten, nodig. De keuze van de toevoegingen is afhankelijk van de eisen die aan het eindproduct worden gesteld.

Voorheen werden de toxische PolyChloorBifenylen (PCB’s) als vlamvertragers en stabilisatoren aan bepaalde pvc-producten toegevoegd. Tegenwoordig worden alleen nog maar niet-toxische stoffen gebruikt als toevoegingen. Hiermee worden verschillende specificaties, zoals sterkte, flexibiliteit en UV-bestendigheid verbeterd en krijgt het pvc enorme handige eigenschappen. Daarom is het een van de belangrijkste kunststoffen van de afgelopen eeuw geworden. Juist door de uitgekiende toevoegingen, is pvc bij uitstek zeer goed recyclebaar.

PVC-panelen

Al sinds de jaren 90 van de vorige eeuw worden er PVC-panelen voor de vloer geproduceerd. Door de toen nog zeer hoge prijs en de moeilijke verwerking liep het niet bepaald storm. Gaandeweg zijn de productietechnieken beter geworden en is ook de stabiliteit van het materiaal beter geworden. Ook de kwaliteit en de uitvoering is sterk verbeterd. Hadden de eerste panelen nog een glad oppervlak, al snel is ook daar een techniek voor ontwikkeld, waardoor het oppervlak aanvoelt als hout of steen. Deze techniek heet "Embossing". Er is een eenvoudige versie, waarbij je structuur voelt, en er is een versie waarbij je elke vezel en elke noest als het ware kan voelen. Deze techniek wordt "Embossing in Register" genoemd

Opbouw van een PVC-paneel

PVC-panelen zijn opgebouwd uit een aantal lagen. Allereerst is er de onderlaag die ook wel ‘backing’ heet. We kennen de zogenaamde ‘Dryback’ die aan de onderzijde is voorzien van een ruitstructuur om een betere hechting tijdens het verlijmen te krijgen. De ‘glueback’ is vanuit de fabriek al voorzien van een lijmlaag.
Op de onderlaag is een vullaag aangebracht. De dikte en de gebruikte vulling van deze laag verschilt per merk en bepaalt voor een groot deel de eigenschappen van het paneel. Op de vullaag is de print geplakt. Deze bestaat meestal uit een folie met daarop een gedigitaliseerde afbeelding van het uiteindelijke dessin. Boven op de folie komt de slijtlaag. Deze laag kan voorzien zijn van een eventueel voelbaar profiel (Embossing). Soms wordt er aan een toplaag een extra Poly-Urethaan (PU) laag toegevoegd. Hiermee worden antislip eigenschappen toegevoegd en wordt het vloerdeel een mat aanzicht gegeven.

Gebruik

Zoals hierboven al wordt uitgelegd, is het de vullaag die de dikte bepaalt. Aan de ene kant wil de fabrikant een zo dun mogelijke vullaag leveren, want dat scheelt gewicht en kosten. Aan de andere kant is het deze laag waaraan het product de eigenschappen als sterkte, flexibiliteit, indrukbaarheid, stabiliteit en vormvastheid ontleent. Diktes lopen van 2 mm tot soms wel 7 mm. De meest gebruikelijke diktes liggen tussen de 2 en de 3 mm.
Naast de dikte van de tussenlaag, wordt ook de dikte van de slijtlaag apart vermeld. Een dikkere slijtlaag betekent ook een langere levensduur en daarmee ook een ander gebruiksprofiel, zoals woongebruik (klasse 20), kantoorgebruik (klasse 30) en industrieel gebruik (klasse 40).

Eigenschappen